“Zoveel geleerd… omarmen van dat wat is, niet wat was of wat zou kunnen zijn. Leven in het nu… vrij ademend, kapitein van mijn schip.”

beatrice

Danservaringen

“Reeds vele jaren was ik op zoek naar een cursus dans. Ik kreeg folders aan van dans die me echt interesseerde, maar meestal was het te ver af of te laat ’s avonds dus bleef het bij een verlangen.

7 jaar geleden leerde ik de dans in Wijnegem bij Geneviève kennen. In het begin was het wat wennen, maar met de jaren is het een ankerpunt geworden in mijn leven.

We beginnen met het lichaam goed los te maken en te aarden op Afrikaanse muziek. Eerst enkel ritme, nog geen melodie. Daarna neemt Geneviève ons mee langsheen verschillende muziek uit verschillende culturen, zodat het telkens een beetje een reis is doorheen verschillende werelden en we telkens andere aspecten ontdekken bij het dansen op variërende muziek.

We drukken met ons lichaam uit wat we voelen, en dat is telkens anders en voor iedereen uniek. Het gebeurt dat er tijdens de les gevoelens naar boven komen en dat krijgt dan zijn bedding. Naar het einde toe wordt de muziek intiemer en we ronden af met een trage meditatieve beweging in een kring rond het licht van een kaars. De stilte die daarop volgt is van een zeldzame kwaliteit.

Ik ervaar de dans als zeer heilzaam in mijn leven en ik ben dan ook heel blij dat ik de kans heb dit te mogen meemaken. Nadien is er nog tijd voor een tas koffie of thee en een babbel, alvorens ik terug naar huis fiets, weeral fit voor een nieuwe week.”

Nicole

Vieren door samen de viering voor te bereiden

“Enkele jaren geleden, toen ik de uiteenlopende thema’s van de vieringen in de jaarfolder zag staan, voelde ik een aantrekkingskracht. Ze nodigden me uit tot reflectie, iets wat in mijn bloed zit. Ik vroeg of ik mee de vieringen mocht voorbereiden en zo is het begonnen.

Oorspronkelijk was het wat wennen. Binnenkomen in een werkende groep vraagt eerst wat voelen: hoe werkt alles hier. Net als iedereen, bereidde ik het thema thuis voor. Elk doet dat op zijn eigen manier. Ik neem telkens een blanco blaf, schrijf het thema op en begin dan neer te pennen wat het bij me oproept, wat ik hieromtrent heb meegemaakt, gezien en gehoord heb rondom mij. Je ontdekt bij het nalezen zelf linken-inzichten en patronen die bij het thema horen.

Op de voorbereidingsavond komen we allen samen. Ieder van ons geeft uitleg over de persoonlijke uitdieping van het thema. Interessant is het te horen hoe elk van ons andere accenten legt. Er worden soms inzichten en gevoelens verteld die nooit bij jezelf zijn opgekomen. De wereld van elk van ons wordt hierdoor verruimd ivm het thema.

Alle gegevens van iedereen worden bij elkaar gebracht, hierdoor krijgen we ‘een volheid’ van het thema. Het is geen concurrentie van: wie heeft hier de beste uitdieping verricht maar telkens weer de vaststelling dat ieder vanuit zijn anders zijn’ de andere zinvolle inzichten schenkt.

Het mogen aanhoren wat de ander te vertellen heeft, zelf ook te mogen uiten wat je beroert in het thema en dit alles naar een geheel  zien evolueren, geeft vreugde. Het is ervaren dat samen een meerwaarde is en we veel van elkaar kunnen leren.

Het is gewoon ‘de Lichtbron’: huis van dialoog en herbronning.”

Binnenwandelen en ontdekken

“Ook ik wandel binnen, soms als vrijwillige bezoeker, meestal als bezoekende vrijwilliger. Met altijd iets omhanden, maar nooit te druk. Ook ik leer tijdens ieder bezoek. Soms op eigen aanvraag. Meestal volledig onverwacht. Door wat er zich afspeelt. Door wat er verteld wordt. Door wat ik daarbij voel. En door daarover te spreken.

Dan wandel ik soms buiten, zonder mijn hart te luchten. Met 1000 vragen en een zwaar gemoed. Soms niet wetende hoe te handelen. Een beetje gedeprimeerd of piekerend. Ik zoek dan wat verstrooiing in een boek of andere activiteiten. Soms is dit een vlucht. Soms een manier om even afstand te nemen. Soms verkrijg ik daarna inzicht .

En soms wandel ik daarna weer binnen en spreek iemand aan. Want door mijn hart te luchten, mijn gevoelens te delen, komt er bevrijding en verandering. Want hoe kan iemand anders weten wat er in mij omgaat wanneer ik niets vertel?

Donderdag tijdens de zomermaanden

“Een keer in de week, ja, elke donderdag tijdens de grote vakantie, probeer ik zo vroeg mogelijk thuis weg te glippen richting dat park in Wijnegem, waar zich een groot terras bevindt met zicht op prachtige grote groene bomen. Daarvoor een groot gazon met banken, links nog een vijver met eenden en reigers… Af en toe hoor ik een groene specht…

Op het terras vóór onze villa wordt er die dag geluisterd, getroost, gedeeld en gelachen. Door een grote verscheidenheid van mensen, elk met een eigen geschiedenis… Meestal op zoek naar een vriendelijk oor, of de interesse gaat uit naar andermans verhaal… Soms komt er iemand op verkenning, de koffie en thee staat klaar. Tegen de avond een gezamenlijke maaltijd. Ieder neemt vooraf wat mee, soms wordt er gedeeld…

Tussendoor loop ik wat rond, op zoek naar een paar karweitjes, alsof ik me anders niet nuttig voel. Een antwoordapparaat beluisteren, wat foldertjes aanpassen, hout halen voor de kachel wanneer het ’s avonds kil wordt. Geen donderdag is hetzelfde, geen donderdag duurt te lang…

Integendeel, iedere keer is het plots 10 uur. Afscheid wordt genomen, de laatste vergeten nieuwtjes uitgewisseld en dan huiswaarts… Te vroeg… ja echt! Dan voel ik een neiging om te treuzelen, dan denk ik terug aan wie er allemaal is langs gekomen, dan ga ik na of er wel voldoende ondersteuning is geweest…

Dan kom ik thuis met een hart vol ‘vergeet-me-nietjes’…”